Tydzień po Bożym Ciele obchodzimy Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dla członków Regnum Christi jest to jedna ze szczególnych uroczystości, gdyż jest ona mocno spleciona z charyzmatem i duchowością Regnum Christi.
Każdy charyzmat uznany w Kościele jest drogą przeżywania jednej z tajemnic Chrystusa. Różne ruchy i zgromadzenia wezwane i powołane są do zgłębiania różnych aspektów Jego tajemnicy. Regnum Christi identyfikuje swój charyzmat w tajemnicy Jezusa Chrystusa – Apostoła, który sam będąc posłany, wychodzi nam naprzeciw, objawia swoje Serce, gromadzi nas wokół Siebie, formuje, posyła i towarzyszy. Jest w tym wymiar osobisty – osobista relacja z Chrystusem – oraz wspólnotowy – emanacja tej relacji we wspólnocie i w świecie. Mówimy zatem: Chrystus we mnie i przeze mnie.
Symbolika herbu Regnum Christi
Herb Regnum Christi przedstawia tarczę z wpisanym krzyżem, na którym umieszczone jest zranione koroną z cierni, krwawiące i płonące miłością Serce Jezusa. Litery na ramionach krzyża ART głoszą Adveniat Regnum Tuum – Przyjdź Królestwo Twoje!
Tarcza zwycięstwa i chwały – do których droga prowadzi przez pohańbienie i cierpienie ukrzyżowania – ma swoje źródło i przyczynę w Sercu Jezusa płonącym miłością do Boga Ojca i każdego człowieka. W Sercu, które dla przybliżenia nam Królestwa, gotowe było na rany i śmierć.
Zranione i rozpalone miłością Serce Jezusa, znajdujące się w centrum herbu Regnum Christi symbolizuje i wskazuje podstawową motywację naszego istnienia i działania: pragnienie by Królestwo Boże rosło w ludzkich sercach i w społeczeństwie. Do tego czujemy się powołani i posłani.
Zranienie
Serce Jezusa krwawi gdyż jest zranione. Rani je mój grzech i niewierność. To o nich przypomina każdy krucyfiks. Patrz – mówi – do czego prowadzi twoja niewierność. Oto z jej powodu, tu i teraz, umiera Bóg-Człowiek, abyś ty nie musiał w wieczności.
Zapatrzeni w Jezusa, kontemplujący Jego zranione Serce, uczymy się umierać dla siebie codziennie. Wybierać miłość Jego, ponad miłość własną, Jego wolę – ponad moją.
Zranieni grzechem, krwawiący, zawierzamy się w ręce Ojca, przez które otrzymujemy nowe życie. Odkrywamy zranienie świata, dla którego jedyną nadzieją i lekarstwem są otwarte ramiona Miłosiernego Ojca.
Zakochanie
Caritas Christi urget nos – (łac. “Miłość Chrystusa przynagla nas”) to stwierdzenie towarzyszyło procesowi ponownego odkrywania przez Regnum Christi swojego charyzmatu. W kulturach świata serce jest miejscem gdzie przeżywa się uczucia. W szczególny sposób symbolizuje afektywną miłość, która popycha do radosnego poświęcenia.
W naszej duchowości Serce Jezusa, płonące miłością do Boga Ojca i każdego człowieka, jest motywującym ideałem. Poprzez pogłębianie osobistej relacji z Jezusem uczymy się kochać Ojca “całym sercem, całym rozumem i całą wolą”, wybierać Go każdego dnia i w Jego optyce patrzeć na drugiego człowieka i świat, w którym żyjemy. Jest to optyka szalonej miłości, dla której Wszechmogący Bóg staje się Człowiekiem, by zbawić swoje stworzenie i doprowadzić do jedności z Sobą. Staje się ona motywacją dla wielkodusznej i radosnej ofiarności.
Życiodajny rytm
Serce rytmicznie kurczy się i rozkurcza. Tym rytmem pracuje serce apostoła. Gdy się rozkurcza – przyjmuje; gdy się kurczy – pcha życiodajną krew. Ta sekwencja jest nierozłączna.
Tak samo jest z naturą Regnum Christi – jesteśmy kontemplujący i ewangelizujący. Kontemplacja to wpatrywanie się w oblicze Boga, wsłuchiwanie w Jego głos, otwarcie na Jego Słowo i postawa przyjmowania Jego łask z wdzięcznością.
Ewangelizacja to dawanie świadectwa własnym życiem, to postawa dzielenia się Słowem w przekonaniu, że Jego moc jest całkowicie zdolna przemieniać ludzkie serca i społeczeństwo. Naszym zadaniem jest głosić kerygmat i o nim świadczyć, ale to moc Boga czyni nasze wysiłki owocnymi.
Na głębię
Dni poprzedzające Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa to dla nas okres ponownej refleksji, wpatrywania się w Serce Jezusa i odkrywania Jego głębi. Na nowo rozpoznajemy bezmiar Jego miłości do nas i ofiary, którą za nas przyjął. Stajemy przed wezwaniem, by na tę miłość odpowiedzieć pozwalając Bogu się kochać i przemieniać. Ale także, by nieść tę miłość światu “wypływając na głębię” sensu życia i ufności.
Kontemplacja Serca Jezusa to zaproszenie, by On żył w nas i działał, by przemieniał naszą wrażliwość, abyśmy byli zdolni dostrzegać Jego znaki i rozpoznawać Jego wolę. To prośba, by uzdalniał nas do misji, do której sam nas powołał. To wyciągnięte ręce i westchnienie: Prowadź nas do Ojca!